⬇️پیش‌نوشت؛
اگر از بینندگان سریال نون‌خ باشید، حتما تبلیغات یک سرویس بانکی (امیدبانک سپه) را در ابتدای آن دیده‌اید و اگر هم نیستید، با حضور تعدادی از نقش‌های اصلی سریال (نورالدین خانزاده، عمو خلیل، شیرین، سلمان و …) ، تبلیغی برای سرویس بانکی مورد اشاره و در حال و هوای سریال ساخته و پخش می‌شود.
اتفاقا در این تبلیغ، معرفی و دعوت به استفاده از سرویس بانکی مورد نظر توسط شخصی که نقش منفی سریال محسوب میشه (عمو خلیل) صورت می‌گیرد.
🚩اصل ماجرا؛
در این بین، هر چند ذات نوآوری و استفاده از ظرفیت سریال برای ساخت و نمایش چنین تبلیغی اتفاق جذاب و ارزشمندیست (هرچند قبلتر نمونه‌هایی از ان در سریال پایتخت و … هم اجرا شده بود) و از سوی دیگر، جسارت بانک سپه در اسپانسرینگ این نوع از تبلیغ هم ستودنیست، اما چند سوال مهم؛
📍وضعیت اثربخشی این نوع تبلیغ و تحقق دستاوردهای کسب‌وکاری در مقایسه با هزینه‌های آن، نسبت به سبک‌های متعارف تبلیغات تلویزیونی چگونه است؟ (البته که پاسخ به این سوال به نوع محصول یا خدمت موضوع تبلیغ هم وابسته است)
📍📍هر یک از نقش‌های سریال برای تبلیغ چه نوع/رسته محصول یا خدمتی مناسب است؟ و آیا اساسا مهم است که تبلیغ از زبان کدام شخصیت و پرسونای سریال بیان می‌شود؟
📍📍📍بطور خاص در این تبلیغ، آیا واگذاری انتقال پیام اصلی تبلیغ خدمتی بانکی به عموخلیلی با نقش منفی دستاورد بیشتری را می‌تواند به همراه داشته باشد و یا مثلا طرح موضوع از زبان چهره‌ای مثل نورالدین خانزاده؟
🚩این همه حساسیت برای چه؟
بودجه هنگفتی که صرف این نوع از تبلیغات می‌شود و رویکردهای اجرایی متفاوتی که می‌تواند در پیش گرفته شود و رسانه‌های جایگزینی که ممکن است بتوانند با اثربخشی بیشتری جایگزین شوند …